Updates

Hieronder proberen we dagelijks (als we internet toegang hebben) onze wedstrijd-verslagen bij te werken.

Klik op het teamnummer voor meer info

dinsdag 1 maart

We zijn dit jaar al goed begonnen, iedereen was op tijd op schiphol. Het inchecken was de avond ervoor  al gedaan, dus alleen de tassen moesten nog worden afgevuld met shirts, zwemvesten en de regenjassen van MiM. Ondanks een kleine vertraging (1 motor deed het niet !) waren we maar een half uurtje later op St. Maarten.

De boten lagen al klaar met onze enorme voorraad boodschappen (en drank) aan boord. Op ieder schip waren de taken snel verdeeld. Een deel ging “stickeren” om de sponsoren tevreden te houden en een ander deel was actief met de boodschappen wegstouwen.

Nadat alle drie de schepen klaar waren, was het tijd om onze consumptiebonnen in te wisselen bij de “Dinghi Dog”bar, waar het toevallig ook happy hour was.  Na vele borden calamaris, chicken wings, spareribs,  onion rings en de nodige biertjes ging iedereen redelijk vroeg naar bed.

Woensdag 2 maart – Jos Beernink

Blijft toch wennen, dat ‘gehobbel’ op een boot. “Ben ik nu dronken, moe, zijn het de golven of het tijdsverschil..?” De hersenen van een aantal van ons weten en snappen het allemaal niet meer, een onrustige nacht(rust) tot gevolg. Hoe dan ook, en waardoor dan ook, mede door het tijdsverschil zijn de meeste bemanningsleden al weer vroeg wakker. We beginnen de dag samen met een heerlijk ontbijtje in het restaurant van de haven. Eieren, spek, fruit en wat yoghurt zorgen ervoor dat we de dag aankunnen op het moment dat we het ruime sop kiezen.

Het is de bedoeling om vandaag de rollen aan boord te verdelen en nader kennis te maken met de ‘Playing with a Full Deck’. Een boot waarvan de naam later deze week nog veel opzien zal baren nadat de naam vakkundig en structureel is aangepast door Arjen, waarbij de laatste ‘E’ is verandert in een ‘I’.

Een boot overigens, die de laatste regatta’s nooit hoger is geëindigd dan laatste of ener laatste. Geen fijn vooruitzicht dus voor een bemanning die ambitieus is en eigenlijk alleen maar voor de winst gaat. Maar juist dat maakt de uitdaging en motivatie alleen maar groter…

Op tijd al verlaten we de haven, ‘nu maar eens kijken wie er met wie speelt’. Gedurende de dag wordt er dan ook volop gezeild en wordt de boot in diverse configuraties tot het uiterste gedreven. Omdat we alleen varen, hebben we geen idee of dit voldoende is en wat de relatieve snelheden zijn ten opzichte van onze concurrenten straks in de wedstrijd.

Ondanks het feit dat het aanvankelijk de bedoeling was om samen te varen met de Aquaholics II en III, waren deze al snel in geen velden of wegen meer te bekennen. Blijkbaar ligt ook daar de lat hoog, en wil men niets van de strategie prijsgeven: de strijd is begonnen!

Aan het einde van de middag verzamelen we ons in Simpson Bay, we gaan daar voor anker en wachten tot de brug om 17.30 uur opengaat. In de tussentijd worden de startnummers opgehaald en andere formaliteiten geregeld. Eenmaal door de brug, aangekomen op onze ligplaats, worden de sterke verhalen onder het genot van een drankje uitgewisseld met de andere boten. Nadat we gedoucht zijn, eten we ’s avonds bij Rancho’s een heerlijke steak, en drinken aansluitend wat borrels (rum in dit geval) op de Mount Gay Party vlak naast Goucho’s.   Groeten Jos Beernink

Donderdag 3 maart:

“Lang zal hij leven”, het is vandaag nml de verjaardag van Jan van Steenis, dit heeft hij tussen het trainen door gepast gevierd op het lounge terras van het “Holland Green House”, waar we natuurlijk ook even hebben gezongen. Boot 2 was bezig met reparaties en boot 3  kwamen we tegen op een terras aan de boulevard van Phillpsburg. Bij de avondborrel was het duidelijk, alle teams waren er klaar voor. De onderlinge concurrentie is hoog.

Zondag 6 maart – Jan van Steenis

Alweer de laatste wedstrijddag. Met een tweede en een vierde plaats op zak is er dus prestatiedruk. Om 8:30 weer fris en fruitig door de brug bij Marigot om vervolgens maar eens een goed ontbijt te nuttigen alvorens om half 11 weer de start te moeten maken. De start is redelijk en we liggen geruime tijd tweede, maar helaas achter de verkeerde nummer 1. Met 4 schepen varen we scherp aan de wind richting de tweede boei. We naderen de boei als tweede en hebben/krijgen geen ruimte van het schip aan stuurboord half voor ons. Zo kunnen wij op onze beurt geen ruimte bieden aan de boot achter ons en dat gaat dus mis. Links achter bij ons in de reling. De protestvlag gaat bij dat schip omhoog en na het ronden van de boei maken wij ons strafrondje. Het is even niet anders en je ligt gelijk 5e. Onze schipper kiest daarna voor een andere route en die pakt heel gunstig uit. Als tweede komen we bij de bovenboei en zijn deze tot 10 meter genaderd als dan de wind volledig, maar dan ook volledig wegvalt. Dat is een drijfpartij waarbij we alleen maar verder van de boei drijven (volgende keer anker uit). Als dan na ruim een uur de wind terugkomt, passeren we de boei uiteindelijk als 4e en op naar de finish. Die moest uiterlijk om 16:00 plaatsvinden en wij deden dat om 16:05. Jammer dan, maar de wedstrijdregels bepalen dat wanneer 75% van de boten niet binnen de gestelde tijd is gefinished, de stand bij de voorlaatste boei bepalend is. En daar waren wij als vierde! In de totaalstand zijn we dus derde geworden. Voorwaar geen slechte prestatie voor een schip dat nooit hoger is geëindigd dan een voorlaatste plaats. Het avondprogramma was als vanouds, met het Heineken strandfeest (we waren alleen vergeten onze prijs op het podium af te halen) en lekker eten bij Rancho (we hadden nog recht op gratis wijn). Daarna discotheek Bliss met het VIP deck en vele dansende mensen die werden aangemoedigd door een doordringende bas beat en oogverblindend laserlicht. En toen ging langzaam het licht uit………. Jan van Steenis

<terug naar Heineken Regatta>

Woensdag 2 maart – Imre Husen

De eerste echte dag op St Maarten voor de Axez II. De boot zit strak in de lak (excuses komen later nog aan bod, de lak bleek ook het enige te zijn wat strak was), stickers zitten op de plek, de bemanning is door de jetlag vroeg op en gelukkig zijn we allemaal redelijk fit na een dag vliegen en een stevige borrel. Voorzichtig varen we Oyster Pond uit en dan gaan de zeilen omhoog en begint het avontuur. Kaptein Milf staat strak achter het roer, Werner pakt het grootzeil, Coen en ik stuurbord, Herman en Nico pakken bakboord, Ries neemt de navigatie voor zijn rekening en Theo doet de strategische gewicht verdeling (Peter zou pas ’s avonds invliegen). De hele dag maken we klappies, gijpen ons helemaal scheel tot dat iedereen weet wat er moet gebeuren en de boot akelig strak staat. ’s Middags liggen we als vanouds in Simpson bay en wederom heeft onze Antiliaan Werner schitterende plekken geregeld aan de kade. Aan de kade begint het indrinken en uiteindelijk besluiten we op de marina te eten en daarna verder te drinken op de boot. Dag 1 zit erop, de boot loopt lekker over bakboord, stuurboord is minder (weer een visnet of container onder kiel), Genua is okee, grootzeil staat als een slappe dweil en later in de week werd het alleen maar erger. Morgen dag 2, Peter is ondertussen aangekomen en aanwezig dus met volle crew gaan we ouderwets knallen.

Vanuit enthousiasme nog een verhaal van 2 mrt, deze van  Nico Scheper

Na de eerste nacht in standje 69 houding te hebben geslapen werd ik de tweede dag wakker naast m’n nieuwe slapie Theo. Ik deed m’n ogen open en zag een,voor mij toen nog redelijk onbekende, man naast me liggen. Zachtjes langs hem heen uit bed gekropen, m’n kater in bed achterlatend. Na een goed ontbijt, kregen we instructies en een taakverdeling van captain Mil. Ik werd samen met Herman voor de genua ingedeeld op bakboord achter. Na alle voorbereidingen gingen we met goede zin, los en zeewaarts.
We kregen allemaal de instructie om tijdens het uitzeilen van Oyster pond zeewaarts toch maar een zwemvest om te doen in verband met de smalle doorgang en ruwe zee. De man op dek voorop, voor de uitkijk, kreeg de uitdrukkelijke instructies om in verband met veiligheid, een zwemvest om te doen. Je raad het al. Stoere zeebonk Coen, zat uiteraard nog geen 10 minuten later voor op het dek zonder veiligheidslijn en zwemvest op uitkijk. Wel vastgeklampt aan de genua, de golven trotserend. Hij zat vast met zijn gedachten bij zijn trouwplannen met z’n nieuwe vlam. Eenmaal Oyster pond uit ging de motor uit en gingen we echt zeilen. Voor de wind langs de kust van Oyster pond naar Philipsburg moest Ries  alle zeilen bij zetten om goed koers te houden op de achter oplopende hoge golven. Toen we langs de kust varend over stag moesten was ik mijn kersverse nieuwe bakboor genua schoot maatje in een keer kwijt. Dat was wel een rare gewaarwording want ik wist zeker dat Herman nog geen 15 seconden geleden naast mij stond. Ik klaar om te lieren en Herman klaar om de genua schoot in te trekken. Over mijn schouder kijken werd het al snel duidelijk. Herman hing even over de zee railing en was de vissen aan het voeren zoals dat zo mooi heet. Stoer als dat ie is, stond Hermand al weer snel klaar met de Genua schoot in de hand, klaar om zijn taak uit te voeren. Zo hebben we die dag heerlijk naar Simpson Bay zeilend, beetje geoefend met over stag gaan en gijpen. Bij Simpson Bay aangekomen hadden we geen ligplek maar daar Werner geen genoegen mee. Na persoonlijke bemoeienis van Werner kregen we wel prima ligplekken. Hoe kon het ook anders? Puntje van zorg voor de ligplek was wel dat we naast een trafo kast lagen afgemeerd. Theo maakte zich wel zorgen over het stralings nivo en of hij daar kaal van zou worden.  Eenmaal afgemeerd werd er heerlijk geborreld en werd de dag afgesloten met een gezellig diner en uiteraard nog meer borrels. Prima tweede dag. Imre

Vrijdag 4 maart – Peter Hoekstra

<terug naar Heineken Regatta>

dinsdag 1 maart – Edward Lohuis

Aankomst vroeg (rond 06.00 uur) op Schiphol met dochterlief. Onze andere dochter had ons met de auto gebracht zodat zij de komende week de vrije hand had om mijn auto te gebruiken. Altijd makkelijk!!

Redelijk op tijd vertrokken (rond 09.45 uur) met KL745 naar SXM (Sint Maarten). Rond 13.30 uur geland en met de bus, over het eiland, in de file (onvoorstelbaar maar toch) naar Oysterpond. Op het vliegveld nog even kennisgemaakt met het feit waarom de Heineken Regatta dan ook de Heineken Regatta wordt genoemd: inderdaad ‘het Heineken bier stond koud’ alvorens we de bus in gingen.

Aangekomen bij Oysterpond zag ik dat we, bij het inruimen van het schip, voorlopig geen extra drank meer hoefden in te slaan! Tjemienee, wat een drank!! Sammy gaf direct al aan dat hij andere kwaliteiten had dan zeilen en zich het liefst in de kombuis wilde inzetten. Met algemene stemmen werd dit voorstel direct aangenomen. Teleurstellend was het feit dat het ontbijt de volgende ochtend niet door Sammy werd verzorgd. Al met al bleek dit echter gedurende de week een zeer goede keuze van Sammy (en Frank, als ‘koksmaatje’). Onze complimenten en waardering hiervoor zijn uitgebreid uitgesproken.

Over de avond/nacht kan ik kort zijn: deze was lang en gezellig. Rond 03.00 uur lag ik in m’n kooi, naast een snurkende Lammert.

Wachtend op de nieuwe dag.

Leu, good goan en groet’n uit Twente

Woensdag 2 maart – Lammert Brouwer

Alvorens we met onze stoere zeemansverhalen verhalen over metershoge golven en perfect teamwerk van start gaan, dient eerst het een en ander te worden gezegd over het slapen aan boord. Daar waar het delen van een kleine zacht deinende slaapruimte al gauw tot zinneprikkelende gedachten zou kunnen leiden, gebied de eerlijkheid te zeggen dat deze omgeving ineens geheel andere emoties oproept wanneer je als kerel wordt geconfronteerd met een alcoholuitdampende, luid snurkende en enigszins kwijlende semi-matroos. Als ik al niet overtuigd hetero was geweest, dan zou ik het op slag geworden zijn!

Maar goed, we gaan niet zeuren, want al met al hebben we toch al gauw een uurtje of drie kunnen slapen, hetgeen later in de week zonder twijfel de kwalificatie “riant” zou krijgen. Deze eerste ontwaking op woensdag 2 maart is er desalniettemin eentje van oprechte consternatie. Stel je voor als je net in je eerste droombeelden zit van heerlijk gladgeschoren zeemeerminnen en je wordt gewekt door een zich met zijn hele logge lijf omdraaiende zwaarriekende baardaap? Ware ontzetting die minstens drie keer zo erg is als het happen in een veels te hete bitterbal.

Gelukkig strekt de intimiteit niet verder dan het lepeltje-lepeltje slapen en kan deze zeebonk na het ontwaken zich meteen gaan bezighouden met zaken die er werkelijk toe doen, zoals: eten!! Brood, spek, eieren en natuurlijk diepzwarte koffie; zo’n typische maaltijd van erop of eronder. Wat een genot om zo het slaaptekort in enkele minuten te kunnen wegkauwen en -spoelen en wat een pret om te zien dat je kooimaat zijn ontbijt bijna gelijk retour moet geven aan de vissen; vette humor, de dag kan niet meer stuk…

Het was echter allemaal begonnen om het zeilen en dat is dan ook wat we vandaag gaan doen. Er staat zowaar een stevige bries en de golven direct buiten de haven zijn goed genoeg om later spannende verhalen aan de kleinkinderen over te kunnen vertellen. Je merkt aan sommige angstige komt-dit-wel-goed-blikken dat nog niet iedereen gewend is aan het varen op zee en ziet bij hen vertwijfelde pogingen om het placebo kotspreventie-oordopje nog dieper in de gehoorbuis te drukken.

Eenmaal echt buitengaats blijkt het echter allemaal een beetje mee te vallen. De golven zijn stevig, maar tevens min of meer regelmatig, hetgeen ook de landhazen en zoetwatermatrozen de overtuiging brengt dat we misschien vandaag nog niet naar de kelder zullen gaan.

Na het luisteren naar de schippers-wil-is-wet-rede, worden de zeilen gehesen en volgt uitleg over het omgaan met schoten en lieren, alsmede het eigen lichaamsgewicht. Allemaal begrijpelijke taal, maar het theoretisch kader blijkt in de praktijk toch iets minder harmonieus manifest te worden dan onze kapitein tijdens zijn betoog beoogde. Zo varieert de doorlooptijd van een gemiddelde overstagactie na een paar keer oefenen tussen de 5 minuten en een kwartier, terwijl 5  tot 6 seconden als objectieve doelstelling is gedefinieerd; altijd mooi om te weten dat er nog wat te verbeteren valt.

Geloof het echter of niet, maar aan het eind van de eerste dag slagen we er gezamenlijk zowaar in, om in schijnbare harmonie zeilmanoeuvres uit te voeren die voor argeloze toeschouwers de indruk zouden kunnen wekken dat we weten wat we doen. Eenmaal aangekomen bij de haven van Simpson bay koesteren we dan ook de overtuiging dat de regatta-bare-boat-zege ons niet zal kunnen ontgaan en met een vastberaden, enigszins arrogant smoelwerk lachen we met een professioneel zeilhandschoenzwaaitje naar de botenkijkende menigte op de wal; wij zijn de crew….yes!!

Uiteraard wordt zo’n eclatant beginnerssucces gevierd met een avondje stappen van formaat, waarbij al snel blijkt dat oprechte bewondering bij het inheemse en beslist niet onattractieve vrouwvolk al voor zo’n 30 dollar per deerne te verkrijgen is. Voor sommigen een koopje, maar voor de auteur van dit dagepistel net een brugje te ver. Nee, dan liever een extra pina collada, zodat de aankomende nachtrust misschien in iets comatueuzer en daarmee aangenamer beleving kan worden genoten….…..oan’t moarn,  – Lammert Brouwer

Donderdag 3 maart – Berry van de Schans

In de ochtend met z’n allen eerst nog even heerlijk gezond ontbeten bij de Burgerking. Na de eerste voorbereidingsdag op de zeilwedstrijd hadden we het overstag gaan al teruggebracht van 30 minuten naar 5 seconden. Maar doordat we onze taak zo serieus namen waren we op deze 2e oefendag nog sneller geworden zodat we het overstag gaan al voor mekaar kregen binnen 0,01 seconden. Maar dat was volgens onze 2 kapiteins weer net iets te snel want er bestaat namelijk ook nog zoiets als timing. Onze Thijs heeft deze dag een beetje witjes doorgebracht aan boord en werd belast met de taak de horizon te bestuderen en ons te behoeden voor een aanval van Somalische piraten. Die dag nog diverse zeil manoeuvres zodanig professioneel uitgevoerd zodat we tijd overhadden de flessen wijn en bier weer op tijd uit de koelkast te halen.

Tussen de middag zijn we nog even aan wal gegaan in Philipsburg (jazeker vernoemd naar het elektronica bedrijf uit Eindhoven). Philipsburg de hoofdstad van St Maarten bestaat uit 500 winkels waarvan 300 horlogewinkels…… Nu denk je bij jezelf vraag en aanbod gaat dat nog wel goed! Kijken we vervolgens in de haven en we zien aldaar 4 gigantische cruiseboten met een capaciteit van 10.000 US toeristen per cruiseboot die continue geladen en gelost worden dan hoeven we ons daar dus geen zorgen meer over maken.

Aan het eind van de middag kwamen we weer aan in Simpson Bay onze thuishaven. Als je jezelf afvraagt waar 1% van het geld van de Wall Street kredietcrisis (bonussen) verdampt is dan hoef je jezelf tijdens het binnenvaren in de haven alleen maar te vergapen aan de gigantische boten. Er ligt hier voor miljarden aan jachten waarvan de een nog groter als de ander.  Shakespeare zou hierop zeggen “To be or not to be – that’s the question” gezien de impliciete testosteron race die we hier allen duidelijk met onze eigen ogen kunnen waarnemen.

Tot slot voor onze vrouwen thuis om 10 uur gingen we allen na diverse glazen plat water weer netjes op tijd met gouden ogen naar bed ter voorbereiding op de 1^e zeilwedstrijddag morgen.

Vrijdag 4 maart – Sammy Sheombarsingh

Aloha,,,

Hier de kok !, vandaag is het d-day ! na 2 dagen intensieve training en begeleiding is het vandaag de eerste wedstrijddag.  Onze beide schippers hebben ons uitvoerig uitgelegd wat te doen en niet te doen en is het moto, alles of niets, we gaan ervoor !

Ikzelf moet nog even bijkomen van een vervelende droom waarbij ik dacht dat ik in een James Bond film zat waarbij er een bevallige dame zo charmant uit de zee komt stappen in een te coole bikini, de realiteit was dat dit nog de mentale verwerking was van het oranje zwembroek van Lammert. (de rest van de week bleef hij ons voordurend verassen met zijn kleurige outfits 🙂

De start is heel spannend, dit omdat iedereen de afgelopen dagen goed heeft geoefend en weten we dat een goede start uiteindelijk het halve werk is.

Ondanks het weer gaan we goed van start en hebben we er echt zin in en gaat het in eerste instantie prima. Echter zien onze schippers op een bepaald moment dat er een bui aankomt.  Op zich geen probleem dachten wij allen, helaas wij zaten net voor de bui en was er geen wind, ondanks de verwoede pogingen om elke stukje wind op te pikken hebben we uiteindelijk 2 of 3 uur lang gedobberd en kwamen we eigenlijk niet echt voorruit.

Voor mij en mijn maatje Frank was het een mooi moment om gezamenlijk onze crew te voorzien van en fatsoenlijke lunch en hebben wij met zijn tweeën er voor gezorgd dat de heren, ondanks het weer in ieder geval met een gevuld gevoel op het dek aanwezig waren.  De heren uit het noorden en oosten hadden hun bikini’s aangetrokken en genoten van het zonnetje J

Op een bepaald moment hebben wij democratisch besloten om terug te keren zodat we nog op tijd aan konden meren in de haven.  Met enige teleurstelling voeren wij dus huiswaarts, net als vissers die een lege net hebben opgehaald…. De verbazing was dan ook groot om te vernemen dat Aquaholics 1 tegelijkertijd aan kwam varen, met het verschil dat zij wel een rondje om het eiland hebben kunnen doen en wij uiteindelijk de titel DNF (did not finish) gewonnen hadden 🙁

Het avondprogramma was zoals iedereen het verwachte; te gezellig en te leuk, een gedeelte van de groep ging nog wat stappen en de andere gedeelte verbleef in de haven.

Op naar morgen, nieuwe dag, nieuwe kansen..

Vanuit de kajuit, Sammy

Zaterdag 5 maart – Frans van Belle

Het was mij een waar genoegen om deze uitmuntende Regatta te varen waarbij  hoofdsponsor Heineken als hoofdprijs voor 2012 een zeilcursus voor gevorderden als een van de hoofdprijzen heeft uitgeschreven. De trip op Zaterdag 5 maart was een gedenkwaardige Nadat we de eerste wedstrijddag wegens plotselinge tegenwind de uiteindelijke finish niet konden halen was de 2e  wedstrijddag een ultieme uitdaging voor schip en bemannning.
De start was optimaal en de boot lag al snel op koers om als één van de eerste de bovenboei te ronden. Door een draaiende wind werd de positie wat minder florissant maar gelukkig waren we als eerste bij de boei voor de andere alcoholics. Het werd wat problematisch want toen we bij de boei waren bleken we er om heen te moeten. Dit had niemand ons verteld en nadat we bij de andere schepen geinformeerd hadden hoe dit moest gingen met vol enthousiasme wederom op weg naar de boei.
Wie schetst onze verbazing dat een van de Alcoholics boten bestuurd door de heer van Dop plotseling in de weg lag terwijl we toch duidelijk hadden aangegeven dat we er aan kwamen. Helaas was ontwijken niet meer mogelijk en inspecteerden wij midscheeps de sterkte van de boot.
Bij dit bezoek werd ons niet eens wat te drinken aangeboden hetgeen zeer teleurstellend was op basis waarvan wij een protest indienden wegens het niet verstrekken van alcohol na een emotionele ontmoeting. Het zij zo en wij vervolgden onze weg richting Marigot waar wij nog enige windstilten tegenkwamen maar dat mocht de pret niet drukken. Na een halve dag nog voor de brug te hebben gelegen was de verboredering met de andere alcoholics optimaal en lagen wij braaf naast elkaar in een zeer gezellige haven. Het feest van de avond was meer dan goed  met een leuke rap van de plaatselijke Gorilla band die zich met een gezonde hoeveelheid wiet op de been hield.
Later werd de avond verder ingevuld door het drinken van veel bier in de plaatselijke kroeg in de haven, in het gezelschap van een paar hitsige dames van hogere leeftijd .Een deel van de bemanning zich uitstekend met deze dames vermaakt heeft en een paar goede plastische chirurgie adressen aan over weten te houden. Frans

Zondag 6 maart – Thijs Houtappels

Zondag 6 maart zou het gebeuren. Na vrijdags niet gefinisht te zijn (DNF) en ’s zaterdags vanwege een aanvaring gediskwalificeerd te zijn (DQF) stond de spreekwoordelijke eer op het spel. Daarbij leek het, na een nieuwe nacht doorhalen, aanvankelijk op een DNS-je (did not start). Schipper en tacticus lagen immers ook na 8.00 uur nog op één oor. Mogelijk zou daarmee voor het eerst in de 31 jarige geschiedenis van de Heineken Regatta een bloedfanatieke boot in het geheel geen classificering behaald hebben. Uiteindelijk redden we de brug op tijd waarna er voor anker weer top ontbeten werd.

De wedstrijd op zich was zeer enerverend. Een geweldige start, windstiltes, een stevige bui, zich van god noch gebod wat aantrekkende Russen én tot tweemaal toe terugkomen door alternatief koersen (wat alleen kan met een top schipper en een licht geniale tacticus, driewerf hoera) waren ons deel. En dat alles dan muzikaal gelardeerd met de uitgebreide tekst van “de Noordzee” door Lammert en Edward (of was dat toch op een andere dag?). Uiteindelijk, uiteindelijk finishen we om 16.01 uur, precies één minuut te laat. Waarmee de eerder verwachtte DNS een DNF werd ……………… Treurnis aan boord, maar geen verdriet zo groot of de moppen volgen elkaar in vlot tempo op en voorzichtigheidshalve werd de alcohol ook maar weer ontkurkt. Pffffffffffffffff ……………. om ’s avonds te ontdekken dat niet de finishlijn, maar de ener laatste boei bepalend was. En als uitzondering op de regel (want echt buiten deze week om nog nooit samen gestapt) moest de daarbij behorende 7e plaats gevierd worden ………….

Na een goed maal moest er dan ook wederom koers gezet worden naar het VIP podium van de BLISS, op St Maarten de disco aller disco’s (check it out on http://www.bliss-sxm.com/events.php). Alvorens daar aan te belanden een legendarische taxirit. Hollanders als we zijn stevig onderhandeld over de prijs. Dat werd dan 3 dollar per persoon. Onze voorvaderen van de West Indische Companie zouden jaloers geweest zijn ware het niet dat de taxichauffeur ons gelijk betaald zetten door eerst in verkeerde richting te rijden onder de vermelding dat “who doesn’t want to pay the price, has to accept that I pick up some more people”. Hilarisch natuurlijk, en dat werd nog eens versterkt door het feit dat “some more people” er twee bleken te zijn die qua kilo’s niet voor vijf onderdeden. Beiden van Yankee origine, de middelbare leeftijd zeer ruim gepasseerd en de dame absoluut dronken. Tot ons vermaak moest de dame tot tweemaal toe door onze chauffeur aangespoord worden om in te stappen. Zij had het immers ondanks haar dronkenschap niet op zoveel manvolk had voorzien en vervolgens de gehele tijd “oh my god” kirrend. Hij verder totaal niet aangesloten op welk gesprek dan ook (“so you started the war”) en wij doorlopend aan de slappe lach. Waarna de hoeveelheid alcohol op het VIP podium ons weer tot kalmte bracht.

Maandag 7 maart –  Frank Beks

In Simpson Bay komt de zon toch weer op, naar een voor sommigen korte nacht. Om half acht bedrijvigheid alom, we willen de brug van negen uur halen. Onze collegaboten liggen dubbel langszij, en moeten dus ook verkassen. Het wegvaren gaat steeds gesmeerder, dit keer zijn de lijnen gewoon los bij het wegvaren! Sammy’s wekker is vanochtend niet afgegaan, naar later bleek had dat  iets met de tweede Corona van doen. Lammert en Frank nemen de boodschappendienst waar, en varen voor de brug met de Dingy naar de steiger. Lammerts’ blote voeten zijn wel Fries, maar toch niet bestand tegen het grind en glas op de straat. Uiteindelijk weten we toch een theedoek en slippers te regelen, en is er ontbijt en lunch.

De boot ligt voor anker bij de brug, en na het ontbijt varen we op de motor naar Philipsburg voor de souvenirs. Cruiseschepenmekka, en dus ook veel taxfree te shoppen. De horlogefreaks onder ons leven zich uit, de anderen houden het bij een luchtje, een T-shirt of een doosje slaappillen. Het ‘maffe mens’ van het $5 voor een emmerbiercafe is er weer, nu met ander haar (maar nog steeds net zo maf). We drinken wat uit haar emmer, Lammert krijgt ook een souvenir. De afstand tussen de boot en de Dingy is op de terugweg net wat te groot en Frank test zijn zwembroek. Uiteindelijk toch naar Orient Bay, waar blijkt dat boot 2 achtergebleven is in de thuishaven, en slechts de bemanning op het strand is. Dit heeft uiteindelijk wel een spontaan dancefeest tot gevolg. Boot 1 keert bij het zien van onze boot ook om naar de thuishaven Oyster Pond. Met nipte stemmenwinst besluiten wij ook maar weer terug naar de thuishaven te gaan. Helaas zijn de zeilen bij deze race tegen de klok niet meer gehesen. Tijd dus voor Champagne, en we proosten op onze behouden vaart en gezellig samenzijn. De overvloed aan drank maakt gretig, een ietwat luidruchtig bezoek aan het zwembad is het gevolg.

Ondanks de gezellige orgelman op het ontbijtterras, besluiten we toch maar de klim te maken naar een wat hoger gelegen restaurant. De familie wordt overvallen met onze komst en doet haar uiterste best om toch binnen acceptabele tijd onze dorst te lessen en magen te vullen. De inkoopkwaliteiten van Sammy zorgen voor een mooie kreeftdeal. Een laatste blik over de baai en voor sommigen een laatste biertje in de Dingy Dock. De meesten starten deze avond al met het inhalen van hun slaap, anderen turen nog een laatste keer over de jachthaven of vallen ook daar bij in slaap.

Dinsdag 8 maart – Peter van Schaik

Weer vroeg op (wat elke dag geheel automatisch gaat) ,  opfrissen, onbijten op de kade (=lux, zonder af te doen aan kunsten van onze koks) en het opruimen kan beginnen. Zoals elke dag wordt door ieder de schouders eronder gezet de boot  in order te krijgen. Een kleine inspectie volgt waarin subtiel aangegeven wordt welke ratelblok defect was.. Op naar het vliegveld , inchecken en snel naar de het strandpaviljoen ‘’de Sunset’’ waar onder het genot van een Piña Colada Cocktail (de eerste deze weekJ) en een hamburger de vliegtuigen op steenworpafstand over je heen komen. Even wacht tot de KLM kist binnen komt…. een prachtig moment om de laatste foto’s en filmfragmenten te schieten. Tijd om terug naar het vliegveld te gaan, boarden en een paar uur te pakken voordat de woensdag in Nederland van start gaat en we minimaal een jaar moeten uitkijken naar weer zo’n mooi feest op st. Maarten. – Peter van Schaik

<terug naar Heineken Regatta>

<terug naar Heineken Regatta>

Sponsers