Heineken Regatta 2012

Oyster pond, Captain Olivers marina

St. Barth’s – Shell Beach – “Do Brasil”

Great Bay Philipsburg

Simpsonbay marina

wo 7 mrt !!!

10:20

Schip

Triton

Schip

Celestial Storm

Rene

van Dop

Jos

Beernink

Arjen

de Koning

Milfred

Hart

Werner

Haan

Bas

ter Heurne

Jan

van Steenis

Raymond

Perridon

Georg

Grabner

Joep

Fijen

Nico

Scheper

Brian

Bleijenberg

Sander

Dekker

Edward

Lohuis

Maurits

Kuppens

Willem Jan

Vastenholt

Alexander

van Ommeren

Rob

Stoop

Breedte

Diepgang

Zeilopp

Motor

Brandstof

Water

4.82 m

2.00 m

117m2

110 HP

400 L

980 L

Bedden

Toilet/Douche

Airco

10

4

Ja

Schip 2: Milfred Hart

+316 – 488 78 782

Vroeg, heel vroeg vertrekken we dit jaar richting St Maarten. Niet onze nationale trots, maar Arkefly brengt ons dit jaar rechtstreeks naar St Maarten. Terwijl de drijvende kracht, Rene van Dop,  achter wat alweer ‘onze’ negende Heineken regatta wordt,  al lekker in de zon zit (al eerder gevlogen), is iedereen om 05.15 op Schiphol ontboden. We vliegen immers al om 07.55. Voor een aantal van ons betekent dit dat de wekker op 02.30 staat.. en da’s vroeg, heel vroeg, normaal gesproken laat…
Een hartelijk weerzien met oude rotten en een deels nieuwe bemanning volgt, terwijl tickets, zwemvesten, kleding, etc. worden uitgedeeld.
De OR367, blijkt een prima toestel met comfortabele stoelen en brengt ons dus in één ruk naar de Caraïben. Om alvast in de stemming te komen, serveert Arke om 09.15 geen ontbijtje, maar een  Indische Rijsttafel. Terwijl een enkeling past, doen de meesten van onze bemanningsleden zich tegoed aan dit enigszins atypische ontbijt. Waarschijnlijk zitten de passagiers ‘s avonds op de retourvlucht aan een ontbijtje, en zijn er wat trolleys verwisseld. Geen steward of stewardess die zich daar echter druk om maakt…
Al om 12.15 landen we op Juliana Airport, StMaarten.  Een half uur later staan we -wat een mooie traditie wordt dat- buiten de vertrekhal, in de zon, bij 28 graden en een verkoelend briesje, te genieten van een eerste pilsje. Dat smaakt!
Aangekomen in Oysterpoint wordt de boot klaargemaakt en ingecheckt. Omdat we lekker vroeg zijn dit jaar, besluiten we daarna gezamenlijk naar Orient Bay te gaan, om daar te genieten van de late middagzon en pinacolada’s.
De organisator van de trip, Kras reizen, biedt ons en alle andere boten ‘s avonds een heerlijk buffet aan in de haven. Dit geweldige diner met veel verse vis, sushi, sashimi en andere lekkernijen wordt aangevallen alsof er menig leven vanaf hangt.
Later die avond besluit een klein deel van de bemanning nog wat te drinken in een van de lokale etablissementen. Een deel van de boot houdt het voor gezien en zoekt na een laatste afzakkertje de kooi op. De groep die wel op pad gaat, maakt voor het eerst kennis met Taxi-Marcel, die ons nog met grote regelmaat van dienst gaat zijn later deze week.

Jos Beernink

Na een een goede nachtrust en ontbijt was het tijd om Oysterpond te verlaten. Nadat we voor de uitgang van de haven moesten wachten op begeleiding, vaarden we naar buiten en kregen gelijk al een paar stevige golven voor de kiezen. Dat beloofde veel goeds. We zetten koers naar Philipsburg, en met een mooie windkracht 5 gingen met een lekker tempo op weg. Ook werden de taken verdeeld wie wat ging doen aan boord. Ook gingen de wijze heren bekijken hoe de de zeilen getrimt moesten worden. Kwam allemaal vrij ingewikkeld over voor een zeilleek als ik. Gelukkig hebben we elektrische lieren, dus mijn taak was dit jaar een stuk gemakkelijker. Zo voerden we langs Simpson Bay verder naar het westen. Toen zetten we koers noordwaarts en voeren we langs het mooie franse gedeelte langs Mariegot en Grand Casse. De eind van deze zeil dag bracht ons bij de mooie baai van Anse Marcel, waar we in de haven aanlegden. Was een mooie eerste zeil dag van deze regatta!

Georg Grabner

Hierna is er serieus uitgevaren om de boot eens te gaan testen voor de wedstrijd. Iedereen heeft vast positie en taak en deze dag was vooral bedoeld om dit ook te laten zien. Wat mooi is om te melden is dat deze voorbereiding rustig verlopen is wat vertrouwen geeft voor de wedstrijd.

Het binnenvaren van Simpson Bay is een beleving op zich, wachten op de brugopening en dat dan onder ruime publieke belangstelling de haven binnenvaren. Wachten op een plek voor onze twee boven in de haven, welke overigens niet ideaal was maar de haven en centrale ligging compenseerde dit ruimschoots. Het mooie van deze haven is dat je vanuit niets midden in het centrum staat met gezellige winkels, restaurant en bars. Overal muziek en zeilteams met grootse zeemansverhalen.

Traditie is ook het dineren bij Rancho’s. Twee teams aan een lange tafel en veel gezelligheid. De schrijver van dit stukje is de nieuwkomer en het lijkt voor mij alsof wel al meerdere dagen met elkaar weg zijn. Het zeilweer is prima ( relatief veel wind en natuurlijk zon), de sfeer aan boord meer dan goed en easy going, eten prima en ‘s-avond volop ruimte voor een gezellige borrel. Op naar de eerste wedstrijd dag!

Maurits Kuppens

Allereerst een goed internationaal ontbijt in het Radison SAS hotel Dat had Raymond de avond er voor allang voor ons geregeld. Het egg station draaide op volle toeren en de eieren met spek vlogen over de toonbank. Dat was op zich wel nuttig want een bodem konden wij allen goed gebruiken. Nadat een ieder zijn ochtend rituelen had afgerond konden we vertrekken. Het beloofde een mooie tocht te worden. Aquaholics II voer als eerste uit en we kruisden bijna de hele straat van Anquilla. De vaart zat er goed in, de golven leken immens terwijl de laatste dag ons heeft laten zien dat het nog veel gekker kon. De windkracht was op deze donderdag pas 5 a 6. Rene leek met zijn crew een andere koers te varen. Zo vrij als een vogel kruisden we deze straat een aantal keren. De samenwerking ging steeds beter en we leken goed op elkaar ingespeeld te zijn. Uiteindelijk kwamen de Aquaholics I en Aquaholics II weer bij elkaar in de buurt. Aquaholics II had een rif in het zeil en nog gingen wij sneller dan Aquaholics I. Een heerlijk gevoel. Zeker omdat de wedstrijd nog moest beginnen. Hebben wij te vroeg gepiekt? 😉 Hier deden wij het allemaal voor. Daar op de grote wateren kan je aan niets anders denken dan aan zeilen, water, wind, zon en plezier maken.
Daar aan de linkerzijde passeerden wij de startbaan van Sint Maarten Airport, de Bliss en vervolgens om de hoek de Luna, een megajacht die er alle dagen voor anker heeft gelegen. Een mooie voorproef van wat er nog zou komen. In de baai voor Simpson Bay gingen wij voor anker om daarna lekker van een bordje pasta te genieten. Althans, dat dachten we. Hoofd Kombuis Rob had dit samen met Alex aan boord voorbereid. De golven waren nog te veel aanwezig en al snel vloog de pasta met warme tomatensaus over hoofd kombuis en door de hele kuip.
Toch maar even wachten tot in de haven dan. OM 15h00 ging de brug open. Voor de eerste keer deze week gingen wij wederom in caravaan langs de ophaalbrug. En ja hoor, wederom werden wij voorbij de brug door supporters en VIP gasten van Heineken toegejuicht. Het geeft je het gevoel dat je als helden wordt binnengehaald of sterker nog dat je de Volvo Ocean race hebt gevaren. Wat een kick en tevens een gevoel van thuis komen. Want deze haven en de plek is bekend voor ons. Dit keer een ligplaats die wat onstuimig was, maar dat mocht de pret niet drukken. Tijd voor een biertje en een wijntje en uiteindelijk de herkansing om de pasta te nuttigen. De maag was weer gevuld. Bij Aquaholics I werd inmiddels het windvaantje gemonteerd. Lekkere klus op 18 meter hoogte. ‘s avonds om 20h00 gereserveerd bij Rancho’s. 18 uitgehongerde en dorstige beren die even een oppertje vlees naar binnen werkten om daarna weer energie te hebben om aan het nachtprogramma te beginnen. Het is pas de derde avond. Het lijkt wel of de energie terug is. We hebben er zin in. Morgen (vrijdag) wordt een lange dag met toch wel weer gezonde spanning.
De kop is er al lang vanaf. Benieuwd wat we vrijdag weer gaan mee maken. Lees nog even verder; omdat het kan!

Bas Ter Heurne

Vandaag de eerste wedstrijddag en we staan vroeg op om ons klaar te maken voor vroeg door de brug en de wedstrijd “rondje eiland”. Het ontbijt is weer fantastisch met wentelteefjes en fruit en ons energie niveau schiet omhoog. Om 10:00uur start onze klasse bare boat 1 met totaal 13 deelnemers en we gaan er als een speer vandoor na een magistrale start.
Rondje eiland gaat niet alleen om kunnen zeilen maar ook tactisch zeilen en dus de juiste keuzes maken. Kennelijk hebben andere schippers van ons geleerd de andere jaren, want er volgt veel kopieergedrag achter ons. Wij kiezen ervoor om dicht bij het eiland te blijven en zo de stroming en golfslag in het “canal d’Anguilla” zoveel mogelijk te vermijden. Met windkracht 5 en golven van 2-3 meter is dat een verstandig besluit en uiteindelijk zijn er twee boten die met ruime voorsprong aan de oostkant van het eiland met ruime wind naar de finish spurten. Wij kunnen de nummer 1 niet meer inhalen, wat we ook proberen. Die mannen zijn echt snel.
Na de finish in The Great Bay Leggen we aan bij Doc Martin, een kleine haven in Philipsburg. Op het terras de verjaardag van Jan (en de tweede plek natuurlijk) met champagne gevierd en uit volle borst “lang zal hij leven” gezongen. Die avond tijdens een van de Heineken parties de boulevard van Philipsburg verkend en tapas gegeten en zo kwam een mooie dag langzaam tot een zwoel einde.>

Jan van Steenis

Na het goede resultaat van gisteren zijn we vol goede moed aan de tweede wedstrijddag begonnen. Helaas liep het allemaal net even anders dan we van te voren hadden verwacht. We denken dat het door de te goede nachtrust van de dag ervoor moet zijn gekomen.

Maurits had geregeld dat we heerlijk konden ontbijten op de wal bij het restaurant (Chesterfields restaurant&bar) aan de haven. Iedereen om acht uur aan de ontbijttafel om daarna direct weg te kunnen varen. Dat was het plan. Waar we geen rekening mee hielden was de snelheid van de plaatselijke bevolking in de keuken. Een ontbijt maken voor 18 personen valt niet mee. Ieder bemanningslid wilde een gebakken ei op zijn eigen manier. De één roerei zonder kaas, de andere met kaas en zo waren er 18 variaties. Je kan begrijpen dat het bij het uitserveren een zooitje was. Maar ja dat maakte uiteindelijk niets uit want de kok had na ruim een uur wachten 18x dezelfde variant gemaakt.
Eindelijk op weg naar de start voor Simpson Bay. De race gaat via het tropische eilandAnquilla naar de plaats Marigot op Sint Maarten. Een race van 21 zeemijlen. Waar we gisteren een super start hadden, was die vandaag belabberd. We lagen midden in het startveld en waren nog niet op snelheid toen het start signaal klonk. Ondanks deze slechte start ronden we als 5 de boven boei. Nu is het ruime wind naar Anquilla. Er staat een straffe wind en de golfen zijn 2 tot 3 meter hoog. Heerlijk zeilweer. Langzaam kruipen we naar voren en op een gegeven moment liggen we optisch tweede. En ja toen kwam er een windvlaag en waren we niet scherp waardoor we uit het roer liepen en de snelheid kwijt waren (foutje bedankt). Uiteindelijk weer als vijfde bij de boei, jammer van al dat werk. Het volgende rak is volop tegen de wind in, dus bonken en bonken op de golven. Gewoon een slecht rak en we verliezen 2 plekken, die niet meer in te halen zijn in het vervolg van de wedstrijd. We finishen als 7e en iedereen houdt er een katterig gevoel aan over.

Na de race hebben we het anker uitgegooid in de baai van Marigot. Enkele matrozen waren door de race zo afgemat dat ze hun welverdiende rust gingen nemen. Andere pakten een lekker biertje of glas wijn en bespraken het verloop van de race. Ook aan het innerlijke van de mens werd goed gedacht. Maurits en Raymond hadden hun stinkende best gedaan een “All American Hamburger” te bereiden. Kan niet anders zeggen dat die heel goed gelukt was. Om 5 uur werd het anker weer gelicht en voeren we de oude binnenhaven van Marigot binnen alwaar de andere boot de Aquaholics II reeds was aangemeerd. s’Avond hebben we met beide boten pina colada’s genuttigd en gegeten in restaurant “Village”. Onze vaste taxi driver Marcel stond daarna klaar om ons weer naar het nachtleven van Sint Maarten te brengen.

Vanavond is de planning om naar deBLISS sxm Nightclub te gaan. In deze schitterende open discotheek hadden we een VIP ruimte afgehuurd waar de drank rijkelijk vloeide. Super muziek en gezellige mensen ‘what a night’. Je begrijpt het bleef nog heel lang onrustig op Sint Maarten. Op naar de dag van morgen…

Raymond Perridon

Vol goede moed en zin ontwaken we. We liggen in de haven van Philipsburg (Dank Martin!). Maurits had ontbijt geregeld bij de lokale hotspot Chesterfield. Na bijna 45 minuten aan tafel hebben we nog geen scrambled eggs gezien. Eindelijk komt het. 5 minuten later zijn weg.

De start is weer voor de kust van Simpson bay. Start is beter dan gisteren al worden we kort na de start door t veld gedwongen een andere hogere koers te volgen. De boot loopt slecht hoog aan de wind al weet onze master trimmer veel te verbeteren. Vandaag moeten we langs de baai van Marigot door de Anguilla channel een rots ronden en dan weer terug naar Marigot. Dankzij onze veelzijdige nieuwe aanwinst Willem-Jan, Jan-Willem, Willem, mediaman of gewoon hé vinden we de rots. Met samen geknepen billen persen we de boot door de smalle doorgang, erg dichtbij een andere boot die op zoek is naar een aanvaring. Veel wind en hoge golven. HSMR doet haar eer aan. Serious FUN. Ons mikpunt uit de andere klasse loopt beter aan de wind. Op het voordewindse leg weten de “Something (toch niet zo) Hot” boot voor te blijven. Niet relevant want is andere klasse…maar ja…omdat het kan.

S middags zijn we op tijd terug in de baai van Marigot. Snel even een duik in t water en tegen de stroom in terug zwemmen naar de boot die niet aan te anker ligt maar door Milfred motorisch op zijn plaats worden gehouden. Door de brug en over bakboord richting de oude haven. Bij de brug worden we al hartelijk verwelkomd door “la grande femme”. Altijd fijn om hier te zijn. Je waant je hier in een klein St Tropez. Je loopt zo van de boot een van de vele restaurants binnen.

Aan tafel een goede discussie over een verrassend vingertje en de Franse bediening. Later op de avond naar de Bliss. We hebben wederom een VIP tafel en nog beter dan vorig jaar (overkapt). Ook hier worden we hartelijk ontvangen door de manager Thiery en komen de eerste bottles met vuurwerk binnen. Vele beats en dansjes later zoeken we tevreden onze kooien op.

Werner Haan

Boem, 5 minuten voor tijd wakker. We zitten allemaal direct weer in het wedstrijdritme-;)

De champagne hebben we al genuttigd, maar we gaan er toch voor vandaag. We kunnen nog steeds 3e worden binnen onze klasse. Alles moet dan goedgaan, dus iedereen staat op scherp. Het bekende ochtend ritueel is weer gestart. Je hoort overal gerommel. Als eerste heb ik mn buurman maar even wakker gemaakt. Meestal was het andersom, maar niet op deze morgen. De slaappil heeft goed bij m gewerkt. ( preventie voor mogelijke snurkgeluiden)

Enfin, ben mn bed nog niet uit of ik hoor de diesel al. Schipper rene voert de druk nog even op. 5 min. later staat iedereen buiten en wordt er weggevaren. 8 uur door de brug! Weer keurig op tijd. Vervolgens even anker uit en binnen no time staat er een fantastisch ontbijt op tafel. Oud hollandsche wentelteefjes ( krijg ik alleen op st maarten) , vers fruit, koffie, thee, sap heerlijk. We hebben dit jaar een top kok aan boord (maurits) en daar wordt volop van geprofiteerd-;)

Opruimen, schoon schip maken en anker naar binnen. Gaan met die banaan.

Zeilen hijsen en alvast richting het wedstrijd veld. De druk is voelbaar, maar we hebben er zin in. 5 min, 3, 2 , 1 en we zijn vertrokken. Jos (onze on en off deck navigator) geeft duidelijk en heldere aanwijzingen. Rene weet het schip weer zo te manoeuvreren dat we direct op top positie liggen. Erg knap. Raymond houdt iedereen scherp ( wat heeft hij een energie, ongelooflijk) en er wordt door de overige bemanning ( georg, jan en edward) weer erg hard gewerkt.

Onderweg begint de wind aardig toe te nemen , zelfs tot zo’n 38 knopen. Genua schoot loopt 2 keer vast, genua blok schiet uit het dek , ( heftig!!) maar allemaal geen probleem voor dekmaster en trouble shooter de koning. Voor je t weet hangt ie ergens onderste boven, met gevaar voor eigen leven, om t weer in orde te maken. Was echt een spectaculaire race en uiteindelijk zijn we als 4e geeindigd. Terug in haven, borrel, opgefrist en op naar het eindfeest. Tijdens het moment supreme ( een lokale zangeres) was de stroom op dus het feestgedruis werd even minder-;) Wij snel naar ons stam restaurant ranchos voor een heerlijke biefstuk. Kleine ogen bij de koffie, We zaten er echt helemaal doorheen, dus het is verder ook niet meer laat geworden. Wat een fantastische dag was het en wat een geweldig team hebben we toch ook. Het eindresultaat was niet het beste ooit, maar voor de spirit aan boord hebben we echt veel meer dan goud verdiend…

Sander Dekker

Als verantwoordelijke voor het voedsel aanboord op deze ochtend om 07.30 de haven uitgelopen om vers stokbrood en croissants te halen bij de bakker.
Milfred besloot om de brug van 08.00 uur te halen dus toen ik terugkwam in de haven was men al uitgevaren. Er lag toevallig een rubberboot met een dame die terugvoer naar haar eigen schip dus werd ik met de taxi naar ons schip gebracht waarna we een overheerlijk ontbijt in de baai hadden.

De wedstrijddag was heftig. Na een goede start moesten we gedwongen twee keer overstag gaan om de boei te ronden om vervolgens als 7e naar het rotsput aan de overkant te varen. De wind was krachtig (tot 32 knopen) en we haalden regelmatig meer dan 9 knopen snelheid.Bij het ronden van de rots warden we aan de binnenkant ingehaald door een van onze concurrenten die wel erg dicht langs de stenen afvoeren.

Uiteindelijk waren zowel Milfred als Werner blij dat we zonder kleerscheuren de haven hebben bereikt. Zelfs met een Rif erin was de wind zo krachtig en de golven zo hoog dat het constant opletten was maar wel een perfecte zeildag met uiteindelijk de 4e plaats.

Eenmaal terug in Simpson bay was de schade aan een aantal andere schepen goed te zien; bij een particulier schip zelfs de complete mast verdwenen!

We hebben ons inschrijfgeld gedoneerd aan een goed doel en aan de dames van Stingray.

Al met al een super regatta met helaas twee slechte eerste dagen voor ons.

Rob Stoop

Edward Lohuis

Er is een tijd van komen en helaas een tijd van gaan. De wedstrijd lag achter ons en iedereen besefte dat het een gelopen race was. Bij het uitvaren van Simpsonbay trakteerde de weergoden ons van een lengtebuitje, het bleek een plaagstootje vergeleken met de weersverwachtingen later deze dag. Werner en Nico hadden ons vroeg in de ochtend verlaten, Sander stond ons bij tijdens onze laatste vaart naar Oyster Pond. En vaart hadden we, met het ontbijt achter de kiezen konden we ons klaarmaken voor spektakel. De gemoederen waren gespannen, we waren een van de weinige teams die niet gestreken het laatste stuk trotseerde. Vanuit het dal keken we op naar de top, door de flinke bries en het hoogteverschil van een metertje of vijf waren we niet in staat de camera te bedienen. Jammer, maar heelhuids teugkomen is het motto van “capitain camicase” alias Milfred Hart.
De laatste meters hadden we de golven in de rug en mochten we over ‘t geiten pad het pond binnen varen. De wet van de communicerende vaten zorgde ervoor dat in een rap tempo de dieseltank afgevuld werd, waarna de plaatselijke dock-crew het roer over nam. Zonder blikken of blozen werd een fikse stuurfout gecamoufleerd en dreven we over stuurboord door het oog van de naald naar de stijger.
Onze trouwe vriend Celestial Storm werd klaargemaakt voor inspectie, waarna goedgekeurd. Het grootste avontuur lag achter ons, in gedachten met het thuisfront nog even een leuk aandenken kopen. De combinatie van het heerlijke weer en zeemansbenen weerhield ons er niet van een drankje te nuttigen in het lounge gedeelte van het Heineken huis. Enkele Pini’s later namen we de taxi terug en bezochten we het restaurantje vlak buiten de haven, waar we konden genieten van de lokale kaart. Terug in de haven nog een kleine afsluiter genuttigd, waar we mochten aanhoren hoe een van de Belgische team’s het klaarspeelde om alle feestgelegenheden te missen ;-).
Joep Fijen

Na 6 nachten in een bedstee met de maat van een kleine twijfelaar, met harige benen die ‘s nachts tegen je aan kruipen, vergezeld door de melodie van een scandinavisch houthakkerteam, is het wel weer heel erg lekker om een welverdiende nacht te slapen in een echt bed, zonder het klotsen van het water, en het dagelijkse startritueel van het wakker worden door het starten van de motor.

Onder de douche met lekker warm water, zonder je hoofd te stoten, of eerst de steiger af te hoeven lopen naar een toiletgebouw dat eruit ziet als een frans rijkswegtoilet heeft ook zijn voordelen, dus ons dagelijkse luxeleven begint alweer te lonken.

Samen met de andere wakkeren kunnen we genieten van een lekker ontbijtje aan het strand, met uitzicht op de lichtblauwe oceaan, de Bliss en de landingsbaan. vooral het vertrek van de grote toestellen, waarbij er een zandwolk van 200 meter de oceaan in wordt gestuurd is erg indrukwekkend.

We mogen nog een paar uurtjes op de strandstoel doorbrengen, terwijl de electronica in de kamer voorzien wordt van een laatste portie power om de terugweg te kunnen overbruggen.

Al rekenend komen we er achter dat de geprognotiseerde reistijd van 11 uur wel erg lang is voor een directe vlucht, dus de vrees van een tussenstop begint zich op te dringen.

Rond 15:00 uur stappen we voor de laatste maal in taxi Marcel naar de luchthaven om in te checken en de grote baggage af te geven, waarna we vertrekken naar Sunset Beach, een openlucht eetcafe aan het strand met livemuziek aan het eind van de landingsbaan, waar de vliegtuigen op 20! meter hoogte over komen vliegen voor ze landen, en waar de vrouwen dit jaar zelfs topless aan de bar blijken te zitten (hebben we daar geen foto van?)

Het eten is weer prima, en een goede voorbereiding om de vliegtijd te overbruggen.

Twee uur later mogen we in het vliegtuig stappen, en horen we dat we een tankstop gaan maken op de Azoren, op twee derde van de vlucht.

Het is een rustige vlucht, een filmpje, een dutje, wat muziek luisteren, gelukkig mogen we in het vliegtuig blijven zitten bij de tussenstop.

Arjen de Koning

De laatste uurtjes tikken weg, de boot wordt ontruimd en skipper sticker is erg blij met de zeilhandschoenen om de boot te strippen. Nog snel even een plonsje wagen, in de vluchtkleding hijsen en een cadeautje voor de havenmeester achterlaten. Op Sunset Beach aangekomen stijgt de spanning! Vliegtuigen passeren hier namelijk op een metertje of tien hoogte boven de uitbundige strandgangers. Alsof dit nog niet gek genoeg is, ze stijgen op vrijwel identieke afstand op. Met vol vermogen en in de ankers wordt de menigte letterlijk en figuurlijk weggeblazen. De startbaan is kort en met bergen in het vooruitzicht een noodzakelijke actie. Genietend van een kerosine hapje en drankje wordt het vertrek ingeluid. Tijdens het inchecken heerst een ander sfeertje. Iedereen is voldaan, wil langer blijven maar ziet tevens uit naar het thuisfront en de komende Regatta. De laatste momenten op de vluchthaven vliegen voorbij en alvorens we het weten maken we een tussenlanding op De Azoren. De ware Twitteraars ervaren weer even een waar 3G netwerk, met een brede glimlach en onder luid gesnurk zetten we de laatste kilometers in. Na een 100% controle zijn we thuis in ons kikkerlandje, guur weer maar weer veilig bij het thuisfront kijken we uit naar een reünie en naar de volgende Regatta 😉
Aquaholics zeilteam, bedankt voor deze geweldige ervaring!

Members, als ik iets voor jullie kan betekenen…
Joep Fijen